woensdag 9 september 2015

A lonely september

 
Op m'n 15 had ik m'n eerste vriendje. We hadden elkaar via een gemeenschappelijke vriend op de kermis leren kennen en in het begin klikte het totaal niet. Hij was sarcastisch, ik zo mogelijk nog sarcastischer en eigenlijk konden we elkaars bloed drinken. Op de een of andere manier veranderde het gemene sarcasme in iets grappig en voor we het wisten was de zomervakantie voorbij. Dit betekende absoluut het einde niet want opeens zagen we elkaar dagelijks. 
3 september 2008. Ik weet het nog goed. Woensdagmiddag en hij was na school mee naar mij thuis gewandeld maar moest snel weer door. Dat was dan ook het moment van onze eerste kus. Je kunt je al wel inbeelden wat je daarna doet als 15-jarige puber. Je belt je beste vriendin met het goede nieuws. Je had gekust en toen betekende dat nog dat je een vriendje had.

We zagen elkaar zo goed als elke dag na school en hadden het erg gezellig samen. Mijn vrienden konden het goed met elkaar vinden en ook mijn ouders vonden het prima.  Nu klinkt dit misschien als rozengeur en maneschijn maar aan alle sprookjes kwam een einde. Zo ook aan dat van ons. Op een avond, nadat we elkaar die dag nog gezien hadden, maakte hij het gedaan via MSN. Zo maar, ineens. Ik stortte in. De volgende maanden werd ik nog steeds misselijk als ik hem online zag komen maar ik kon het mij niet opbrengen om iets tegen hem te zeggen. Ik had hem nog een brief geschreven en via een gemeenschappelijke vriend meegegeven maar geen reactie op gehad. 

Een dik jaar later begonnen we weer te praten en spraken we opnieuw af. Gewoon als vrienden. De avond werd emotioneel en het kwam uit dat hij zich door slechte vrienden had laten beïnvloeden. Dat ik niet goed genoeg was voor hem en dat hij beter kon krijgen dan "die dikke van Latijn". Mijn oude gevoelens borrelden weer op maar helaas niet bij hem. Twee weken later had hij een nieuwe vriendin en we hoorden elkaar niet meer. 

Toen ik afgestudeerd was ging ik op kot in Leuven en op een bepaalde avond was het weer zo ver. Ik kreeg een Facebook berichtje van hem. Sindsdien praatten we regelmatig en konden we elkaar zo goed als alles vertellen. Ik vertelde hem over mijn vorige relaties en hij vertelde mij wat er mis was in de zijne. Ik besefte dat ik nog steeds om hem gaf en dat dat oké was. Meer hoefde er niet te zijn. We waren vrienden die konden lachen, wenen en mekaar verwensen maar we bleven vrienden. Tot afgelopen januari. 

Ik had al een tijdje geen contact meer gehad met hem en na een avondje werken werd ik 's middags wakker en checkte ik Facebook. Er waren allemaal mensen die berichtjes zoals "rust zacht" op zijn tijdlijn postten. Dit kon toch niet waar zijn? Helaas... Die goede vriend, dat lieve vriendje van zoveel jaar geleden was verongelukt. Ik kon en wilde het maar niet geloven. Een week later was zijn begrafenis en daar heb ik de ogen uit m'n kop geweend. Dit kon niet waar zijn. Nu ik dit typ, krijg ik alweer een krop in de keel.  Iets in mij wil nog steeds niet geloven dat hij er niet meer is en er ook nooit meer zal zijn. 

Ik mis je. 

xoxo 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten