Nadat Mr. Irish met 'het wijf' gekust had, was whatever het tussen hem en mij was serieus afgekoeld. Ik kon het niet vatten dat we enkele dagen daarvoor nog moesten ontkennen dat we geen koppel waren en nu deden alsof we elkaar eigenlijk niet kenden. Ik was dan misschien diegene die gekwetst was, hij deed alsof ik de slechte in het verhaal was. Telkens we met de groep in de pub zaten, begroette hij iedereen overdreven vrolijk en deed hij soms niet eens de moeite om mijn richting uit te kijken.
Jullie kunnen je wel voorstellen hoe gefrustreerd ik toen was. Je stuurt een berichtje op Facebook, ziet dat hij het leest maar de eerste zoveel dagen hoef je geen reactie meer te verwachten. Telkens je een gesprek probeert te beginnen, merk je dat hij bepaalde belangrijke vragen of opmerkingen negeert. Well, so be it, denk je dan.
Enkele dagen later kreeg ik een bericht op Facebook van een van de kerels uit de vriendengroep die vaak in de pub zit. Eerst begon het heel casual maar steeds vaker en vaker kwamen er complimentjes tussen. Uiteraard was ik wel gevleid maar zelfs mijn kleine teen kon zien dat hij m'n type niet was. Onvermijdelijk kwam het gesprek op een bepaald punt uit op mijn "relatie" met Mr. Irish. Dat ik voor hem toch maar een van de zovele geweest ben, dat ik beter verdien maar vooral dat hij met Mr. Irish was gaan praten of die het oké vond als hijzelf iets met mij zou beginnen omdat hij zogenaamd oprecht interesse in mij had. Mr. Irish had hem veel succes gewenst en gezegd dat hij wel van me zou afblijven voortaan. Ik ontplofte. De kans dat het nog goed kwam tussen mij en Mr. Irish leek volledig verdwenen. En ook, wie zijn zij om te bepalen wie er wel of niet aan mijn lijf mag zitten?
Gefrustreerd besloot ik een wandeling naar de krantenwinkel te maken voor sigaretten. Ik besloot iets verder te gaan dan nodig zodat ik de pub nog eens zou passeren. Je weet maar nooit, misschien was hij wel aan het werken. Op de heenweg zag ik hem niet en was ik toch licht teleurgesteld maar toen ik terug richting huis ging, hoorde ik plots mijn naam. We hebben toen samen nog even staan lachen over hoe belachelijk het wel niet is dat ze toestemming aan hem komen vragen om mij te mogen versieren. We waren het er ook volledig over eens dat mensen zich te hard met ons gemoeid hebben en dat dat een van de redenen was dat uiteindelijk de bom ontplofte. Met een krop in m'n keel besloot ik weer naar huis te gaan maar niet zonder te vragen om voortaan weer normaal te doen.
Ik miste hem als vriend.
xoxo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten