Mr. Irish | Distance makes the heart grow fonder.

En plotseling was het moment daar. Mr. Irish vertrok een week terug naar huis om z'n petekind voor de eerste keer te zien. Ondanks dat we recent nog staan lachen hebben, voelde het voor mij als een opluchting dat hij even vertrok. Zo kon ik mezelf wat rust gunnen en eens een echte poging doen om afstand van hem te nemen. Toegegeven, het was even vreemd dat hij weg was maar eigenlijk miste ik hem niet. Het was prima zo. Het meest vreemde moment kwam eigenlijk pas toen hij terug kwam... 

Toen ik hem voor de eerste keer terug zag na z'n weekje Ierland was hij al enkele dagen terug. Maar dankzij examens had ik het gelukkig te druk gehad om op café te gaan en besloot ik dan maar in het weekend na m'n werk nog eens iets te gaan drinken. Wist ik veel dat hij er ook zou zijn. Ik was nu eenmaal niet het type stalker dat het uurrooster van de Irish pub van buiten leerde.  

Maar goed, ik zette mij die avond aan de toog omdat het nogal fris was buiten. Ik zat naast iemand die ik van ziens wel kende maar erg interessant was het gesprek niet. Moe van het werk staarde ik dus maar wat voor me uit tot ik zag dat hij m'n aandacht probeerde te trekken. Van ver deed hij teken om te vragen of alles wel in orde was met mij. Ik stak m'n duim op en probeerde duidelijk te maken dat ik gewoon maar moe was. Right, geloofde hij niet en hij gebaarde dat ik naar hem moest komen. De rest van de avond heb ik naast hem gezeten en hebben we gelachen en weer geflirt. 

Het voelde goed hem weer in mijn leven te hebben als vriend (ook al was hij het type vriend die in je tiet kneep omdat je hem perongeluk aanraakte). Ook na die avond hadden we weer meer contact. Hij negeerde mij niet meer als ik in de pub iets ging drinken en ook berichtjes op Facebook langs beide kanten werden weer beantwoord. De koude oorlog tussen Mr. Irish en mij was voorbij. Ook voor de vriendengroep was dit een opluchting. Ik was minder gespannen en ook de sfeer ging er duidelijk op vooruit. 

Begrijp me niet verkeerd, het is niet zo dat we alweer voor het café elkaar innig stonden binnen te doen, die weg was niet klaar om terug bewandeld te worden en het is maar de vraag of het ooit nog zover zou komen. Het andere meisje had ik al een tijdje niet meer gezien en ondanks dat mijn gevoelens voor hem wel weg waren, deed mijn innerlijke zelve toch een vreugdedansje. 

Was er dan toch nog iets in mij dat achter hem aan liep?

xoxo